Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Hoe Israëlische militairen huishouden in Halaweh Begin deze week laat een van onze werktelefoons schuddend en piepend weten dat er een sms is binnengekomen: twee woonhuizen door het Israëlische leger vernield in Halaweh op donderdag 19 oktober 2017. We besluiten om zodra ons programma het enigszins toelaat ter plekke rapport op te gaan maken. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. De bedoeïenengemeenschap Hulaweh ligt namelijk niet alleen in gebied c dat onder exclusief Israëlisch militair gezag staat, maar ook nog eens op anderhalf uur uur rijden over onverharde wegen in Firing Zone 918. Op militair oefenterrein dus. Behalve dat het er gevaarlijk kan zijn omdat er militaire excercities plaatshebben of onontplofte munitie rondslingert, kan van passanten die door het Israëlische leger staande worden gehouden en er desgevraagd niet in slagen te bewijzen dat ze in de Firing Zone wonen ter plekke de auto worden geconfisqueerd. Dat is natuurlijk een weinig feestelijk vooruitzi
Recente posts
Palestijnen pesten op Jom Kipoer Het is zaterdagochtend 30 september 2017, toevallig ook de heiligste dag van de Joods religieuze kalender dit jaar. Het is dus niet zomaar een doorsnee Sabbathdag. De dag staat tevens genoteerd als Jom Kipoer, de grote verzoendag. Dat houdt in dat vrome Joden naast dat ze nauwlettend de voorschriften van de Sabbath opvolgen, zich niet bezondigen aan het verrichten van onnodig werk enzo, hun aandacht in het speciaal vestigen op het onder onthouding van voedsel en geslachtsgemeenschap zoeken van verootmoediging voor het aangezicht van de Allerhoogste, tekenen van diepgevoeld berouw in hun binnenste over alle begane ongerechtigheden van het afgelopen jaar en het in alle nederigheid en met gepast eerbied onophoudelijk afsmeken van vergeving voor dit alles. De rituele kleur van de dag is smetteloos wit.  Om 6 uur in de morgen stappen we in de auto op weg naar Qawawis, wat uit niet meer bestaat dan een paar Palestijnse herdersgezinnen levend in spelo
South Hebron Hills, een walhalla voor kolonisten In Yatta vorm ik een team met een dertigjarige Argentijn en een zestigjarige Ierse vrouw. De Argentijn is hartstikke links alternatief, poetst zijn tanden met zelf verzamelde rivierklei, knipt zijn eigen haar, naait zijn eigen kleren, gelooft dat elk politiek regime corrupt is, leest de cultboeken van Casteneda uit de jaren zeventig van de vorige eeuw en drinkt onophoudelijk mate, de Argentijnse nationale drank, uit een soort rituele beker met wie maar wil. De Ierse is Rooms Katholiek, mediteert tweemaal daags op 'seeing basic goodness in everyone' (geen overbodige luxe hier), allerminst wereldvreemd, gelukkig gescheiden, heeft twee volwassen kinderen, kookt als de beste en spreekt met de dictie van een moeder overste. Wonderwel kunnen we het ondanks onderling uitstekend vinden.  Buiten Yatta zijn we vaak al in de vroege ochtend in het veld te vinden. Daar ligt het thema diversiteit duidelijk wat gevoeliger dan binnen on
Yatta en omstreken Yatta tref je niet aan in een reisgids en dat heeft een reden. Aan het inwonertal ligt het niet. Dat moet tegenwoordig neerkomen op zo'n 100.000 mensen, als ik mij tenminste niet vergis, want het gemiddeld kindertal hier stuwt de statistieken al gauw hoger op dan je denkt. Ook niet aan de leeftijd trouwens. Al in de zesde eeuw bericht Eusebius over een groot dorp genaamd Yatta. Maar sprankelend is toch anders. De antieke huizen die nog van een ver verleden getuigen zijn vrijwel allemaal veranderd in onbewoonde spookruïnes, achteloos omringd door grote verzamelingen vuilnis, wat niet alleen een doorn is in het oog, maar zeker ook een plaag voor de neus. Op plaatsen waar je in Nederland een door de plantsoendienst fatsoenlijk onderhouden park met gazon, zitbankjes en bloemperkjes zou verwachten, tref je hier 'kerkhoven' vol gestapelde autowrakken aan.  De woonhuizen van vandaag zijn meestal functioneel gebouwd: vierkante blokken gewit beton met met